lunes, 30 de enero de 2012

Loitando polo poder I

Loitando polo poder van a ser unha serie de capitulos nos que irei narrando o gran drama de toda sociedade perp na Idade Media e en Galicia, a loita de clases.
 Durante o século XII tiveron lugar as primeiras revoltas urbanas nas zonas compostelás. Producironse nos anos 1116 e 1136, en diversos enclaves da ruta de peregrinación a Santiago, hai que destacar que foi na época do pontificado de Diego Xelmirez, estas revoltas son claros antecedentes do que máis adiante seria a sublevación contra o arcebispo Berenguel de Landoira, e despois tamen as famosas guerras irmandiñas. 
Na seleccion de recordos da raiña doña Urraca destacaba como capítulo desagradable un día de veran do ano 1117 en Compostela. Estando a cidade sublevada contra o seu bispo e señor a raiña viuse implicada  con Xelmírez nos actos de violencia, ambos encerrados na torre das campas da igrexia de Santiago baixo a presión do lume e dos asaltantes naceu este relato do mestre Xiraldo:
Entón a raiña volvéndose ao bispo dixo: "Sae bispo, sae deste incendio para que tamén eu poida saír contigo. Pois a ti perdoaranche como ao seu patrón, o seu bispo e o seu señor". O bispo contestou:" Non e isto un bo consello. Pois a min e aos meus partidarios teñer por inmigos e desexan especialmente a nosa morte". Gritaban desde  fóra: "Que saia a raiña, se quere, a ela soa damos permiso para sair e facultade para vivir, os demais que perezan a ferro e lume". Ao escoitar isto, como dentro o lume xa se avivaba e tamén o bispo lle instaba a irse, tras recibir garantia dos asaltantes de seguridade a raiña saiu da torre. Cando a turba viu sair lanzaronse sobre ela, collerona e botárona na terra, nunha lameira, raptárona coma lobos e desgarraron os seus vestidos; co corpo espido dende o peito ata abaixo, quedou na terra tirada e espida moito tempo vergonzosamente. Tamén moitos quixeron lapidala e entreeles unha vella compostelá feriuna gravemente cunha pedra na meixela.
Evidentemente os cronistas da Idade Media eran algo esaxerados pero parte de esta historia e real.
Dona Urraca I

Aquí deixo parte da historia da protagonita do relato, a raiña Dona Urraca













Maña seguimos coa historia  da loita de clases.


lunes, 9 de enero de 2012

Economía sueva

O estudo da economía de calquera pobo é un tema complexo e máis neste caso do mundo suevo, do cal coñecemos poucos datos, xa que as fontes escritas son moi moderadas en relación con este aspecto e as arqueolóxicas, de momento, están á espera de novas escavacións, de xeito que tampouco nos achegan datos significativos.
Suponse que a base económica segue sendo a agropecuaria e incluso pastoril, que sería unha continuación dos sistemas agrícolas galaicorromanos. Sabemos que nas tarefas agrícolas utilizaban o arado, como se desprende do comentarionde Paulo Orosio de que os suevos cambian a "espada polo arado", que aínda que é un comentario alusivo á planificación do mundo suévico, venis qye este ubstrumental agrícola era utilizando nesa época.
Posiblemente este traballo da terra que parece neste período acada grande importancia puido aumentar a situación de servidume e colonato coas conseguintes connotacións sociais, ata o punto de que algún autor chegou a falar dunha especie de "feudalismo".
Tamén se complementarian con actividades cinexéticas e pesqueiras e incluso hai autores que falan de economía con actividades depredaroras e de botín. O comercio que tanto auxe tivo no seculo IV vese estancado totalmente polo abandono das vías romanas.


jueves, 5 de enero de 2012

Concilio de Braga

Para dar constancia da importancia do reino no que á relixión se refire, vou a falar do Concilio de Braga no que se intenta por fin ó priscilianismo e se fai unha lista cos feitos que se maldin, aínda que se lle chama anatema a maldicir. O concilio foi presidido e convocado polo papa Xoan III e se basou totalmente en rexeitar e intentar ensuciar a imaxe do priscilianismo. A lista so a atopei en castelan.

 Si alguno no confiesa al Padre, al Hijo y al Espíritu Santo como tres personas de una sola sustancia y virtud y potestad, como enseña la Iglesia Católica y Apostólica, sino que dice no haber más que una sola y solitaria persona, de modo que el Padre sea el mismo que el Hijo, y Él mismo sea también el Espíritu Paráclito, como dijeron Sabelio y Prisciliano, sea anatema.

    Si alguno introduce fuera de la santa Trinidad no sabemos qué otros nombres de la divinidad, diciendo que en la misma divinidad hay una trinidad de la Trinidad, como dijeron los gnósticos y Prisciliano, sea anatema.

    Si alguno dice que el Hijo de Dios nuestro Señor, no existió antes de nacer de la Virgen, como dijeron Pablo de Samosata, Fotino y Prisciliano, sea anatema.

    Si alguno no honra verdaderamente el nacimiento de Cristo según la carne, sino que simula honrarlo, ayunando en el mismo día y en domingo, porque no cree que Cristo naciera en la naturaleza de hombre, como Cerdón, Marción, Maniqueo y Prisciliano, sea anatema.

    Si alguno cree que las almas humanas o los ángeles tienen su existencia de la sustancia de Dios, como dijeron Maniqueo y Prisciliano, sea anatema.

    Si alguno dice que las almas humanas pecaron primero en la morada celestial y por esto fueron echadas a los cuerpos humanos en la tierra, sea anatema.

    Si alguno dice que el diablo no fue primero un ángel bueno hecho por Dios, y que su naturaleza no fue obra de Dios, sino que dice que emergió de las tinieblas y que no tiene autor alguno de si, sino que él mismo es el principio y la sustancia del mal, como dijeron Maniqueo y Prisciliano, sea anatema.

    Si alguno cree que el diablo ha hecho en el mundo algunas criaturas y que por su propia autoridad sigue produciendo los truenos, los rayos, las tormentas y las sequías, como dijo Prisciliano, sea anatema.

    Si alguno cree que las almas humanas están ligadas a un signo fatal, como dijeron los paganos y Prisciliano, sea anatema.

    Si algunos creen que los doce signos o astros que los astrólogos suelen observar, están distribuídos por cada uno de los miembros del alma o del cuerpo y dicen que están adscritos a los nombres de los patriarcas, como dijo Prisciliano, sea anatema.

    Si alguno condena las uniones matrimoniales humanas y se horroriza de la procreación de los que nacen, conforme hablaron Maniqueo y Prisciliano, sea anatema.

    Si alguno dice que la plasmación del cuerpo humano es un invento del diablo y que las concepciones en el seno de las madres toman figura por obra del diablo, por lo que tampoco cree en la resurrección de la carne, como dijeron Maniqueo y Prisciliano, sea anatema.
 

 Si alguno dice que la creación de la carne toda no es obra de Dios, sino de los ángeles malignos, como dijo Prisciliano, sea anatema.

    Si alguno tiene por inmundas las comidas de carnes que Dios dio para uso de los hombres, y se abstiene de ellas, no por motivo de mortificar su cuerpo, sino por considerarlas una impureza, de suerte que no guste ni aun verduras cocidas con carne, conforme hablaron Maniqueo y Prisciliano, sea anatema.

    Si alguno lee las Escrituras que Prisciliano depravó según su error, o los tratados de Dictinio, que éste escribió antes de convertirse, o cualquiera escrito de los herejes, que éstos inventaron bajo los nombres de los patriarcas, de los profetas o de los apóstoles de acuerdo con su error, y sigue y defiende sus ficciones, sea anatema



                                                        Papa Xoan III

martes, 3 de enero de 2012

Mundo Cultural

Cando temos que falar de calquera cultura non podemos pasar por alto un concepto tan amplo e importante como a cultura.
No mundo suevo a pesares de existir moi pouco material sabese que existia unha gran cultura de devocion á relixión que acaparaba moitisimo poder como case sempre...Mandaronse construir unha gran cantidade de igrexias que agora se recoñecen como visigodas pero moitas fontes demostran que non é asi.
A igrexia de Santa Comba de Bande por exemplo podese catalogar como sueva ou visigoda porque se descoñece o ano exacto de construcción e tanto a cultura sueva como a visigoda tiñan uns rasgos artisticos moi parecidos.



Ésta é a igrexia de Santa Comba de Bande actualmente non é como naquela época na que foi un mosteiro diminuto con duas salas máis das que ten agora para acoller os peregriños. Encontrase no municipio de Bande en Ourense e na zoa proxima ó río Limia, en 1921 declarause Monumento Nacional.




Outro dos monasterios sobre os que se ten desconcerto da sua orixe é o de San Pedro de Rocas que se atopa na Ribeira Sacra , dise que foi fundado no 573 na época do rei Miro, fixose a 650 metros de altitude e retirado da vida urbana para poder levar unha vida contemplativa, fundado por cinco monxes que segundo a lapida atopada alí se chamaban  Ufrasio, Eusanio, Quinedio, Eatio, Flavio e Ruve. Sospeitase que no mesmo emplazamento xa había un enclave relixioso anterior.  
 http://www.galiciamaxica.eu/Sitios/OURENSE/ESGOS/San%20Pedro%20de%20Rocas.html



Na literatura destaca San Martiño de Dumio que publicou obras como " De correctione rusticorum" que trata sobre a vida dos suevos e anima aos bispos a achegar a vida relixiosa ó pobo e ademais condena a superstición. Outras das suas obras son: "Sententiae Patrum Aegipteorum", "Formula Vitae Honestae", etc.