Progreso dos astilleiros ferronlans

Os históricos astilleiros de Ferrol construironse xunto cos de Cartaxena e San Fernando arredor do 1730, e estaban destinados a reparar e construir buques da armada. Construironse en tales emplazamentos pola reorganización dos Borbóns da mariña de guerra. A política naval de Felipe V ainda estaba destinada ao Mediterraneo e volcada a aumentar as posesións en Italia. Nun principio a maior parte de buques construianse no Cantabrico ( Pasaxes e Santander) e na Habana, a partir de 1746 o Marques da Ensenada deciciu construir unha flota que puidera competir coa inglesa e a sua construcción estivo especialmente destinada a  Ferrol.

A maior época de producción do astilleiro foi con Carlos III pero foron navios pequenos e sen gran importancia, a verdadeira idade de ouro dos astilleiros foi co Marques da Ensenada que se construiron barcos dunha grandísima envergadura. Tras a derrota de Trafalgar pasou o mesmo que agora, a producción se paralizou, o paro, a miseria e a despoboación inundaron Ferrol, a reactivación non se produciou ata a epoca de Isabel II no 1850.

Ilustracíon galega I

Cando falámos dos séculos escuros o primeiro que se nos ven á cabeza é pensar en que Galicia estaba apartada do resto do país, tanto institucionalmente como lingüisticamente, isto en parte é certo xa que os monarcas casteláns promovian a unidade do país e restrinxian as linguas que non foran o español pero realmente Galicia, a pesar de estar anclada no antigo réxime tivo un gran protagonismo, e ademais aquí en contra do que pense a xente pasaron cousas. Si que é certo que a imaxe de Galicia era mala, corroborano citas como esta de Xosé Cornide Saavedra:
 -No hay provincias en España que no tengan sus fábricas de algún género de paños; solo Galicia se ha contentado con las chapuceras fábricas de buriel tosquísimo (...). Los que ya hicieron callos en esta máxima diabólica (...) son los que más se han de oponer a todo cuanto de bueno y útil se propone en favor de Galicia, porque quieren que Galicia sea país de Indias.
 Quizais non era Galicia a que se opoñia a mellorar senon a incultura e ignorancia a  que os homes destas terras estaban condenados polos mesmos (nalguns casos) que agora querian melloralos. Un pobo que vive do campo e do seu traballo nel non se podia permitir que unha fábrica estropeara os seus cultivos (Marques de Sargadelos) e ademais cunha influencia en moitos casos da Igrexia e de xentes que seguian por conveniencia ancladas no Antigo Réxime e intentando mantelo na zona menos avanzada de España.
Pese a que a Igrexia sempre foi unha organización mafiosa que apostou polo retraso e polo conservadurismo mantendo fosen cales fosen as condicions de vida o seu estatus, deronse casos de curas revoluvionarios que procuraron o melloramento das condicions de vida da xente, hai que pensar tamen que a revolución dase das xentes que poden pensar e que comen todos os días, mentres que o pobo que traballa día e noite non ten tempo para iso porque está demasiado ocupado sobrevivindo. Os casos destes curas son moi representativos en Galicia co gran Martín Sarmiento ou o Padre Feixoo.
O Padre Feixoo, nado nunha familia fidalga, entrou na orde dos benedictinos e renunciou aos seus morgados, despois gañou  a catedra de teoloxía na Universidade de Oviedo. Comezou a escribir os chamados por él "discursos" , poderian ser ensaios se tivera libertade absoluta ao escribir, Feixoo era un home culto para a sua época pero tampouco era un xenio e ademais tiña algunhas creencias supersticiosas impropias dun sabio, é paradóxico que loitase contra a superstición popular cando el mismo cria en cousas pouco verosímiles. Pareceume realmente impactante que el mesmo se recoñecese como: "Un cidadán libre da república das letras"
, pareceme raro que a Santa Inquisición non o matara por cousas como esta...
De todas formas o Padre Feixoo era estremadamente católico (como era de esperar) e sometía todos os seus textos a un estricto control do dogma católico.
Un retrato de Feixoo

Camiñando a Santiago...

O auxe de Galicia na Idade Media tivo moitísimo que ver co camiño de Santiago, intentando ser obxectivos podese falar ben da Igrexia Católica neste tema. O descubrimento da suposta tumba do apostol, e os feitos de que Roma era unha cidade en decadencia, nin o Papa se atopaba en Roma senon en Aviñón, e a outra cidade esencialmente católica sería Xerusalen e se atopaba en mans do musulmans, polo tanto aos cristians lles quedaba Compostela. A continuación unha breve historia do camiño.

Caida de Galicia

Imos falar dos factores que participaron na caida de Galicia, na caida de Galicia no ambito cultural, lingüistico e político.
A primeira medida foi eliminar a nobreza autóctona galega en favor dunha nobleza imposta dende Castela, o feito e figura máis relevante deste fenómeno foi sen duda o Mariscal Pardo de Cela ao que se axusticiou na praza da catedral de Mondoñedo por mor do seu apoio a Xoana a Beltranexa na guerra civil que esta mantiña con a que seria máis tarde Isabel a Católica, a historia foi máis longa que isto. Despois de vencer a guerra civil Isabel, o mariscal opuxose as medidas centralizadoras dos reis Católicos, o mariscal ao verse fora do seu castelo da Frouxeira pola traizón de 23 criados agóchase na casa de Fonsa Yañez (Actual Alfoz,Lugo) donde é detido e conducido á praza de Mondoñedo, onde foi decapitado. A lenda cóntanos que cando a súa muller chegaba co indulto dos reis de Castela, foi parada na que agora chamamos ponte do Pasatempo, ali foi detida polos homes do obispo, inimigo confeso do mariscal, esto provocou que non se chegase a tempo co perdon real.
Esta é a historia bonita e utópica pero eu penso que a realidade é outra, non se pode considerar ao mariscal como un exemplo de galeguismo porque todo o que fai este home o fai en interes propio e sen máis busca de beneficio que o seu propio , se os criados se revelaron contra él seguramente nas lendas se olvidan de dicir que era un señor feudal , un resquicio de tempos pasados que se basaba na explotación dos galegos, ¿Acaso abusar dos galegos é ser galeguista? Baixo o meu punto de vista non, este home basou a súa resistencia nun intento desesperado de manter o seu patrimonio e poder.
Aquí Carlos Barros fala sobre Pardo de Cela e das suas tres imaxes, hai problemas de sonido.
Non ve a Pardo de Cela como o peor dos nobres claro, eu tampouco pero non deixa de ser un máis de eles.